Με περισσή ασέβεια πλέον, αντιμετωπίζουμε γεγονότα που χρήζουν σεβασμού... Λίγη σημασία στη ζωή, λίγη σημασία στις αξίες, λίγη σημασία και ενίοτε με ύβρη στο θάνατο..

Ο νόμος της μάζας… Χρόνια τώρα στη χώρα μας…

Έτσι συμπεριφερόμαστε, έτσι ψηφίζουμε, αυτό καλλιεργούμε στην καθημερινότητά μας, με αυτόν πορευόμαστε, αυτό μεταλαμπαδεύουμε και στις επόμενες γενιές…

Εμείς, οι σύγχρονοι ελληναράδες! Όλα τα κρίνουμε, όλα τα αναλύουμε, με αυστηρότητα και κόμπλεξ που περισσεύει. Σχεδόν με παράνοια… Και αν δεν έχουμε εμείς την ευκαιρία να… αγορεύσουμε, μας ικανοποιεί περίσσια, που τα κουτσομπολίστικα ΜΜΕ το κάνουν αντί για εμάς.

Μα, κάπως έτσι δεν ήρθε η χώρα μας στο σημείο αυτό; Διότι, αν ρωτήσεις τον καθένα από εμάς, που – ναι μεν – δεν αντέχουμε τη σκληρότητα των τελευταίων ετών, όμως, συνεχίζουμε να αρκούμαστε στην επανάσταση του καναπέ.

Τι σημαίνει αυτό;  Ότι ΔΕΝ έχουμε ΠΑΙΔΕΙΑ. Και ότι όλα, όσα, μας προκαλούν υπερηφάνεια και μας αφορούν (επαναστάσεις, αγώνες, ιστορία, πολιτισμός, επιστήμες, τέχνες  κλπ) ανήκουν σε μια άλλη εποχή, που τελικά δεν μας αφορά….

Γιατί τα λέω όλα αυτά:

Για άλλη μια φορά, τις μέρες αυτές, ψάχνοντας στο διαδίκτυο, διαπιστώθηκε, από πόση ανεπάρκεια διακατεχόμαστε ως προσωπικότητες, ως οντότητες, πόσο άγρια εσωτερικά ένστικτα τελικά έχουμε.

Λες και ποτέ, κανείς μας, δεν έχει ρισκάρει οδηγώντας σε τέσσερις ή και δύο τροχούς. Λες και ποτέ, κανείς μας, δεν ασχολήθηκε με το κινητό του οδηγώντας. Λες και ποτέ, κανείς μας δεν έχει κάνει προσπέραση, «μουτζώνοντας» μάλιστα  και βρίζοντας  ελληνικότατα τον μπροστινό οδηγό, που «πάει σαν χελώνα»….

Και όχι! Δεν συμφωνώ με την ταχύτητα, δεν συμφωνώ με τις απαγορευμένες προσπεράσεις, με την παραβίαση κόκκινου φαναριού, με τη χρήση αλκοόλ πριν την οδήγηση… Σε καμία περίπτωση!

Διαφωνώ όμως, στο ότι το διήμερο, βρήκαμε την ευκαιρία «διασκεδάσουμε» τέσσερις θανάτους. Κυριολεκτώ! Διότι η διασκέδαση, δεν εκφράζεται μόνο με χορούς και πανηγύρια, εκφράζεται πολλαπλώς. Ακόμα και με απρέπεια, με ανάλογες αναρτήσεις στο διαδίκτυο. Διασκεδάσαμε το ότι οι θάνατοι, προήλθαν από ένα νεαρό, που γεννήθηκε σε εύπορη οικογένεια και είχε την ευκαιρία να αποκτά αγαθά, ευκολότερα από εμάς.

Λέτε και  ο αδικοχαμένος νεαρός, ξύπνησε ένα πρωί και είπε, ας πάρω ένα τιμόνι και ας σκοτώσω δυο-τρεις κι εμένα μαζί.  Το μόνο που δεν εξέφρασαν κάποιοι, είναι ότι… ικανοποιήθηκαν τα άγρια ένστικτά τους, διότι… «είδες τι κάνουν τα λεφτά;» (κατά την άποψή τους)…

Πραγματικός σάλος. Διότι έτυχε να είναι υιός Βακάκη. Έτυχε να είναι επώνυμος, έτυχε ο πατέρας του να είναι ιδιοκτήτης των πολυκαταστημάτων Jumbo, έτυχε να έχει ρισκάρει η οικογένειά του, μια δυνατή επένδυση στην Ελλάδα, να έχει απόδοση η επένδυση αυτή, συνεπώς να δίνει εργασία και σταθερό μισθό σε χιλιάδες ελληνόπουλα, σε μια εποχή ανεργίας, ή απλήρωτης εργασίας.

Και η ζήλεια περισσεύει σε τέτοιες περιπτώσεις. Αποδεδειγμένα. Γιατί αυτός, να είναι τόσο επιτυχημένος και όχι εγώ; Και από εκεί, αρχίζει η αρνητική ενέργεια - που αγγίζει τα όρια του μίσους - να περιλούζει πολλούς εργοδότες, διευθυντές, προϊσταμένου. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται…

Η πραγματικότητα είναι μία: o Απόστολος Βακάκης, ο άνθρωπος που έδινε και δίνει χαρά σε εκατομμύρια παιδιά, έχασε το ίδιο το παιδί του. Και στην περίπτωση αυτή, είναι ένας πατέρας σαν όλους τους άλλους. Με τον ίδιο σπαραγμό, με την ίδια απώλεια, με τα ίδια γεγονότα που οδηγούν σε απόγνωση και παράνοια. Διότι, το να προλάβεις να ζήσεις  το θάνατο του παιδιού σου, είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο… Απλά, δεν αντέχεται η οδύνη.

Και πόσο αντέχεται ο πόνος του να χάνεται ακόμα ένα νέο παιδί, ο φίλος και συνεργάτης του Γιώργου;

Πόσο αντέχεται η απώλεια, της ανυποψίαστης,  33άχρονης και του παιδιού της, που ήταν απλά, μέσα σε ένα σταματημένο αυτοκίνητο;

Υπάρχουν λόγια να εκφράσει κανείς σε όλες αυτές τις οικογένειες;  Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, είτε λέγονται Βακάκης είτε αλλιώς, θα κηδέψουν τους δικούς τους σιωπηρά, με πόνο βουβό, διότι ο πόνος είναι ο ίδιος για όλους. Και δυστυχώς η άσφαλτος, ζητά συνεχώς φόρο αίματος. Φόρο βαρύ, δυσβάσταχτο…

Κι εμείς, επιμένουμε σε όλα αυτά, να έχουμε διάθεση κοινού και αδίστακτου «κουτσομπολιού». Ε, ναι! Μια, ελάχιστη παιδεία, θα μας ήταν χρήσιμη. Παιδεία, ώστε να σταματήσουμε τις διαδικτυακές απρέπειες ή τις απίστευτες τηλεοπτικές προκλήσεις. Ας σταματήσουμε εδώ και τώρα, να ανεβάζουμε τηλεθεάσεις σε τέτοιες περιπτώσεις, διότι γινόμαστε ακούσιοι συνεργοί στην ύβρη και την απρέπεια, σε αυτούς που έφυγαν για πάντα… Ας γυρίσουμε την πλάτη σε όλες αυτές τις εκπομπές, που ξύνουν με δολοφονική διάθεση τις πληγές των οικογενειών τους.

Διότι με αυτό το περιστατικό, μας δόθηκε άλλη μια ευκαιρία, να αποδείξουμε, αν είμαστε ανώτεροι των περιστάσεων… Τελικά, είμαστε πολύ κατώτεροι…

Επί τέλους, ας αφήσουμε τους νεκρούς να αναπαυθούν… και ας ασχοληθούμε με την ανυπαρξία μας…