Για την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης που είναι η 21^η Μαρτίου και η οποία καθιερώθηκε ύστερα από Ελληνική πρωτοβουλία, αντί λόγων και ερμηνευτικών θεωριών για το τι είναι Ποίηση και πως δημιουργήθηκε και πριν τον Όμηρο ακόμα (όχι μόνον στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως), κρίναμε σκόπιμο να δημοσιεύσουμε 3 μικρά, αλλά μεστά νοημάτων ποιήματα  καταξιωμένων ποιητών, του παρελθόντος αλλά και του παρόντος αιώνος:

Το 1^ο είναι του Καβάφη κι έχει τίτλο:«ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ» :Τιμή σ’ εκείνους οπού στην ζωή των/         ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες./ Ποτέ από χρέος μη κινούντες./ Δίκαιοι κι ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις,/ αλλά με λύπη κι όλας κι ευσπλαχνία./ Γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν/ είναι πτωχοί, πάλι εις μικρόν γενναίοι,/ πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε/ πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,/ πλην χωρίς μίσος για τους ψευδώμενους./ Και περισσότερη τιμή τους πρέπει/ όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)/ πως ο Εφιάλτης θα φανή στο τέλος,/ κι οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.                                                

Το 2^ο είναι του Κ.Παλαμά  με τίτλο «ΟΙ  ΛΥΚΟΙ» απ’ όπου πήραμε μόνο λίγες στροφές :  «Βοσκοί, στη μάντρα της Πολιτείας οι λύκοι! Οι λύκοι!/ Στα όπλα, Ακρίτες!/ Μακριά και οι φαύλοι και οι περιττοί,/ καλαμαράδες και δημοκόποι και μπολσεβίκοι,/ για λόγους άδειους ή για του ολέθρου τα έργα βαλτοί/. Βοσκοί και σκύλοι, λώβα και ψώρα. Τ’ αρνιά; Μουζίκοι. Ο λαός; Όνομα. Σκλάβος πλέμπας δούλα κι η οργή,/ Δίκη από πάνω θεία των αστόχαστων καταδίκη/και λογαριάζει και ξεπλερώνει όσο αν αργή./ Στης Πολιτείας τη μάντρα οι λύκοι! Παντού είναι οι λύκοι!/ Ξανά στα τάρταρα ίσκιος, του ψάλτη λατρεία κι εσύ./ Ψόφια όλη η στάνη. Φέρτε να πιούμε, κούφιο νταηλίκι,/ για το αποκάρωμα που μας πρέπει, κι όποιο κρασί.

Για 3^ο ποίημα επιλέξαμε, από την Μεγάλη Λογοτεχνική Εγκυκλοπαίδεια του ΧΑΡΗ ΠΑΤΣΗ (τόμος 14, σελ. 121) το ποίημα του γνωστού Ρόδιου λογοτέχνη, Δ/ντή του Πολιτισμικού Μελάθρου Ρόδου  και πολυβραβευμένου Ποιητή Σπύρου Κατσούρη, με τίτλο: «ΦΕΛΛΩΝ ΕΠΙΠΛΕΟΝΤΩΝ» : «Φελλών επιπλεόντων/ εώρακα των όντων/ διπόδων εν τη γή./ Των εν Ελλάδι ζώντων /και την οσφύν καμπτόντων /τέχνη μοναδική./ Ημέρα καθευδόντων/νυκτί απολικμόντων/ τη πάντων ανοχή./ Ταχέως ανελθόντων / εκ των πυθμένων πόντων/ «δαιμονική» αφή./ Ευθύς καταλαβόντων/ εξουσιών τον θώκον/ εν δόξη και τιμή./ Πολιτικών φενακιζόντων/ Πνευματικών δε πενήτων/ κενών εν τη ψυχή./ «Ποιητών» τε κομπαζόντων/ κι οπίσθια διαλειχόντων/ εν χλεύη τη κοινή./ Φελλών επιπλεόντων/ πομφόλυγων πετώντων / ανέμου τη πνοή.     [Σημειωτέον ότι αυτό το ποίημα τόσο πολύ άρεσε στην κριτική επιτροπή του διεθνούς διαγωνισμού ποίησης που έγινε στις 28-8-1998, στο Γιοχάνεσμπουργκ /Νοτ. Αφρικής , ώστε όχι μόνο Βραβεύθηκε αλλά τιμήθηκε και με το Αριστείον Ποίησης].

Κλείνουμε το σύντομο αφιέρωμά μας για την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης με το αρχαίο ποιητικό επίγραμμα του Σιμωνίδου του Κείου, για τους αγωνισθέντες με τον Λεωνίδα και πεσόντες εις τας Θερμοπύλας : « Άσβεστον κλέος οίδε φίλη περί/ Πατρίδος θέντες κυάνεον θανάτου/ αμφεβάλλοντο νέφος ουδέ τεθνάσι/ θανόντες  επεί σφ’ αρετή καθύπερθεν κυδαίνουσ’/ ανάγει δώματος εξ Αϊδεω». Δηλαδή : «Για να στεφανώσουν την Πατρίδα των με δόξαν άσβεστον , αυτοί εδώ άφησαν τους εαυτούς τους να καλυφθούν από το ζοφερό νέφος του θανάτου. Αλλά και εις αυτόν τον θάνατον δεν απέθανον, διότι η αρετή των τους εξυμνεί τόσο ψηλά ώστε τους αποσπά από τα δωμάτια του Άδου» .