Σαν σήμερα… 13 χρόνια πριν… Σαν να ήταν όμως χθες…

«Πολίτες του κόσμου καλώς ήρθατε στη γιορτή της Αθήνας.

Ολυμπιακοί Αγώνες καλώς ήρθατε σπίτι σας.»

… και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.

Ήταν 13 Αυγούστου του 2004. Βλέποντας ξανά το βίντεο της τελετής έναρξης των 28ων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, το δέος είναι ασύλληπτο.

Μία τελετή έναρξης – ορόσημο. Που δεν έμοιαζε με καμία άλλη μέχρι εκείνη τη στιγμή. Που όσες ακολούθησαν, δεν κατάφεραν να την ξεπεράσουν.

Γιατί αποτέλεσε ακριβώς την ευγενική «τομή» με το παρελθόν, που με τον σύγχρονο οπτικοακουστικό τεχνολογικό εξοπλισμό, θα συμβόλιζε την επιστροφή των Ολυμπιακών Αγώνων στη γενέτειρα τους. 108 ολόκληρα χρόνια μετά τους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 1896. Ή αλλιώς, 27 Ολυμπιάδες πριν.

“Η κλασική Ελλάδα βυθίστηκε αρμονικά στη σύγχρονη Ελλάδα χάρη στη υψηλή τεχνολογία στο πλαίσιο μιας εντυπωσιακής σκηνογραφίας όπου συμμετείχαν 4.000 άνθρωποι και άφθονο τεχνολογικό υλικό που χρησιμοποιήθηκε με εμπνευσμένο τρόπο”, θα σημείωνε πολύ στοχευμένα η El Mundo.

Μία τελετή που λίγοι γνωρίζουν ότι απέσπασε βραβείο Emmy για την «Εξαιρετική Σκηνοθεσία Φωτισμού: Robert A. Dickinson, Ελευθερία Ντεκώ, Ted Wells, Andy O’ Reilly, και Θοδωρής Τσεβάς».

Tί να πρωτοθυμηθεί κανείς από την καλλιτεχνική δημιουργία του “ενορχηστρωτή” της Δημήτρη Παπαϊωάννου;

Την μουσική κάλυψη με τους γαλήνιους, μελωδικούς και συνάμα δυναμικούς ήχους, βγαλμένους από την ψυχή των Ελλήνων;

Tους τυμπανιστές; Mε το «πρωτοπαλίκαρό» τους που πραγματοποίησε ένα διάλογο του χθες με το σήμερα;

To άναμμα των 5 Ολυμπιακών Κύκλων, που με την πηγαία φλόγα γιορτάζουν την επιστροφή τους στην χώρα που τους γέννησε;

Tο καραβάκι να πλέει στο γαλάζιο υπό τους ήχους του «Νυχτερινού Περιπάτου» του Μάνου Χατζηδάκι;

Ή την έναρξη μιας ιστορικής αναδρομής από την αρχαία Ελλάδα έως τη σημερινή; Με τη σκιαγράφηση κάθε ξεχωριστής περιόδου της ιστορίας των Ελλήνων.

Με αναφορές στην Μινωϊκή Κρήτη.

Στον Χρυσό Αιώνα του Περικλή.

Στο δωδεκάθεο, και ειδικά στην προστάτιδα της αρχαίας Αθήνας, θεά της σοφίας, Αθηνά.

Στον Παρθενώνα.

Τον Μέγα Αλέξανδρο.

Στο Βυζάντιο.

Στην ελληνική επανάσταση.

Για να φτάσουμε στους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Και στη συγκινητική εικόνα μιας εγκύου γυναίκας, που περπατάει υπό τις άριες της Μαρίας Κάλλας. Κουβαλώντας μέσα της τον σπόρο της ελπίδας και της ανανέωσης της ζωής. Συμβολίζοντας τη ζωή που γεννιέται.

Με τη δημιουργία λίγο αργότερα του dna. Toυ γενετικού κώδικα. Που εξασφαλίζει την ατομικότητά μας, τη διαφορετικότητά μας, όπως ακούγεται και από την περιγραφή.

Για να ακολουθήσει λίγο μετά «ο χτύπος της καρδιάς».

Και να εκκινήσει η παρέλαση των αθλητών του κόσμου.

Με μία ωδή στα ελληνικά σύμβολα. Στην ελληνική σημαία. Με τον Πύρρο Δήμα στη θέση του σημαιοφόρου.

Οδεύοντας προς το κλείσιμο, τα σύμβολα των Ολυμπιακών Αγώνων εισέρχονται στο στάδιο.

Η Ολυμπιακή σημαία στους ώμους Ελλήνων Ολυμπιονικών.

Και έπειτα η έπαρσή της και το άκουσμα του Ολυμπιακού Ύμνου. Σε ποίηση και στίχους του Κωστή Παλαμά.

Για να φτάσουμε στη στιγμή της κορύφωσης. Το άναμμα της φλόγας. Μίας φλόγας που ξεκίνησε από την Αρχαία Ολυμπία και έκανε το γύρο του κόσμου. Για να επιστρέψει ξανά «σπίτι» της.

Με τον Ολυμπιονίκη Νίκο Κακλαμανάκη να είναι ο τελευταίος λαμπαδηδρόμος. Και με τη γιγαντιαία δάδα να κατεβαίνει προς το μέρος του. Προς το μέρος του Ανθρώπου. Για να δεχτεί το Φως.

Εικόνες που θα μείνουν χαραγμένες για πάντα στη μνήμη μας. Ως παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές. Γιατί τα μηνύματα που μεταφέρουν είναι ανώτερα των εκάστοτε στιγμών. Για να μας θυμίζουν αενάως ότι η Ελλάδα είναι η κοιτίδα του πολιτισμού. Η Ελλάδα με τα σύμβολά της. Η Ελλάδα που μοιράζει αυτό το Φως. Προς επαγρύπνηση όσων επιθυμούν το σβήσιμό του.

Μια φλόγα που μας θυμίζει εν τέλει, που ήμασταν τότε και που τώρα είμαστε.