Ω! ντιρλαντά ντιρλανταντά – ντάντα ντιρλάνταντα,

ω! της Καλύμνου ομορφιά – ντάντα ντιρλάνταντα,

που θάμπωσες τα μάτια μας – ντάντα ντιρλάνταντα,

ω! ντιρλαντά Καλύδνα αιώνια – ντάντα ντιρλάνταντα,

που κουβαλάς χιλιάδες χρόνια – ντάντα ντιρλάνταντα!

Πανοραμική άποψη της Πόθιας από την Ι. Μονή Αγίου Σάββα του Νέου του εν Καλύμνω (Μονή Αγίων Πάντων)

Το «Ντιρλαντά»  μαζί με τον «Ζορμπά» αποτελούν -κατά την ταπεινή μου άποψη- τα γνωστότερα ελληνικά τραγούδια και δεν είναι τυχαίο ότι και τα δύο έχουν έναν ρυθμό που ξεσηκώνει, έναν ρυθμό που μυρίζει Ελλάδα, θάλασσα, ουζάκι και ψητό χταποδάκι! Το καλύμνικο «Ντιρλαντά» είναι ο σκοπός, που με την ζωντάνια και την αέναη επανάληψή του, με πολλούς και διαφορετικούς στίχους, έχει καταστεί πλέον συνώνυμος των σφουγγαράδων, τους οποίους και έπρεπε να κρατά σε εγρήγορση, κατά τη διάρκεια άσκησης των δύσκολων καθηκόντων τους ως δύτες, κολαουζέρηδες ή κουπάδες!

Η Κάλυμνος είναι ένας τόπος άρρηκτα συνδεδεμένος με την παράδοση της σπογγαλιείας. Αδύνατον ν΄ακούσεις τ’ όνομά της και να μην έρθει -συνειρμικά- στο μυαλό σου η εικόνα του λιμανιού την ώρα της αναχώρησης των σφουγγαράδικων καϊκιών, με τις γυναίκες, τους ηλικιωμένους και τα παιδιά ν’ αποχαιρετούν τους σφουγγαράδες, που έφευγαν προς αναζήτηση σπόγγων φτάνοντας ως και τις ακτές της Βορείου Αφρικής. Το αποχαιρετιστήριο τραγούδι και το σιγανό κλάμα του αποχωρισμού μπορεί να μην ακούγονται πια στο νησί, όμως οι εικόνες αυτές μένουν και θα παραμένουν για πάντα χαραγμένες στη συλλογική μνήμη όχι μόνο των ντόπιων αλλά και όλων των Ελλήνων!

Όσο εντυπωσιακό είναι το τραγούδι-ύμνος της Καλύμνου, άλλο τόσο σαγηνευτική κι αξέχαστη είναι η ομορφιά του ίδιου του νησιού, το οποίο μας εξέπληττε ευχάριστα σε κάθε βήμα που κάναμε κατά τη διάρκεια της τριήμερης παραμονής μας σ’ αυτό. Μας εξέπληξε ο πλούτος των τοπικών προϊόντων και η ποικιλία, η πρωτοτυπία και η νοστιμιά των καλύμνικων συνταγών!

Πλούσια τράπεζα με παραδοσιακά καλύμνικα εδέσματα στήθηκε στην αυλή του ενοριακού ναού στ’ Αργινώντα, προς τιμήν της ομάδας των προσκεκλημένων στο νησί δημοσιογράφων. Δοκιμάσαμε τα περίφημα φύλλα, δηλαδή τους ντολμάδες με λαχανίδες (αφράτα λάχανα) ή αμπελόφυλλα, ρεβίθια στο φούρνο με μπόλικα κρεμμύδια, χταποδοκεφτέδες, μουούρι, το γεμιστό αρνί που ψήνεται στο ομώνυμο πήλινο σκεύος, φαγητό κυρίως πασχαλινό. Τα συνοδεύσαμε με επτάζυμο ψωμί με γλυκάνισο και ούζο, αλλά και με μερμιζέλι, την καλύμνικη χωριάτικη σαλάτα με κρίθινη κουλούρα, λάδι, ντομάτα και τυρί κοπανιστή και φυσικά με το ντόπιο γλυκό κρασί ανάμα

Μας εξέπληξε το Αρχαιολογικό Μουσείο, του οποίου οι αίθουσες θα μπορούσαν κάλλιστα να ανήκουν στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, με εκθέματα τόσο πολλά και εντυπωσιακά, που δύσκολα μπορεί κανείς να πιστέψει ότι προέρχονται από ένα μικρό νησί!

Στις δύο μεγάλες αίθουσες του ισογείου του Αρχαιολογικού Μουσείου εκτίθενται αξιόλογα αρχαιολογικά ευρήματα, κυρίως μαρμάρινα και χάλκινα αγάλματα, που καλύπτουν τους αιώνες από τη Νεολιθική εποχή έως και τη Ρωμαιοκρατία. Σε πρώτο πλάνο ο σπάνιος ντυμένος κούρος του 530 π.Χ., του οποίου τα ενδύματα μαρτυρούν την σχέση του νησιού με τις απέναντι ιωνικές ακτές. Στο βάθος διακρίνεται ο υπερμεγέθης Ασκληπιός ύψους 3 μέτρων!

Μας εξέπληξε η ζεστασιά, η φιλόξενη διάθεση, η έμφυτη ευγένεια και η εξωστρέφεια των κατοίκων της Καλύμνου! Τέλος, παρ’ όλο που δεν  ήταν η πρώτη μας επίσκεψη στην αρχαία Κάλυδνα, ήταν όμως η πιο ουσιαστική, περιεκτική και πλήρης, μας εξέπληξε για μια ακόμα φορά το φυσικό τοπίο του νησιού, που παρά την αγριάδα των γυμνών βουνών του, συναρπάζει τον επισκέπτη του από την πρώτη κιόλας στιγμή, με τον ίδιο τρόπο που ένας άνθρωπος με τύπο και ταμπεραμέντο συναρπάζει τους συνομιλητές του!

Ο κόλπος του Βαθύ με το στόμιό του ν’ ατενίζει τα γειτονικά νησιά και τα παράλια της Μικράς Ασίας

Μιας όμως και αναφερθήκαμε στην αρχαία Κάλυδνα θα πρέπει να κάνουμε ένα flash back στο παρελθόν του νησιού, το οποίο φαίνεται να μετρά πολλές χιλιάδες χρόνων, αφού ο ίδιος ο Όμηρος αναφέρει στην Ιλιάδα του τις Καλύδνες νήσους, στις οποίες ανήκε και η Κάλυμνος μαζί με τη Λέρο. Ως πρώτοι κάτοικοι αναφέρονται οι Κάρες, οι Λέλεγες, οι Πελασγοί και αργότερα οι Δωριείς από την Πελοπόννησο. Κατά την Αρχαϊκή εποχή εντάχθηκε στην Δωρική Εξάπολη και μετά τους Περσικούς Πολέμους στην Α΄Αθηναϊκή Συμμαχία.

Η Κόρη της Καλύμνου. Χάλκινο άγαλμα γυναικείας μορφής και υπερφυσικού μεγέθους με χιτώνα και κροσσωτό ιμάτιο. Πρόκειται για πρωτότυπο έργο σημαντικού εργαστηρίου χαλκοπλαστικής της ελληνιστικής περιόδου, πιθανώς του 2ου αιώνα π.Χ.

Στη συνέχεια έπεσε στα χέρια των Περσών, έως το 333 π.Χ., οπότε και την απελευθέρωσε ο Πτολεμαίος. Το 144 π.Χ. υποτάχθηκε στους Ρωμαίους και γνώρισε την εξαθλίωση, ενώ στα βυζαντινά χρόνια οι πειρατικές επιδρομές και οι φυσικές καταστροφές  -κυρίως ο σεισμός του 535- άλλαξαν τη μορφή της. Οι καταστροφές αυτές συνεχίστηκαν και επί κατοχής των Ιπποτών (1306-1522), ενώ οι πειρατικές επιδρομές, που εξακολουθούσαν να υφίστανται και επί Τουρκοκρατίας, ανάγκασαν τους Καλύμνιους να εξοπλιστούν προκειμένου να μπορέσουν να αμυνθούν. Έτσι βρέθηκαν προετοιμασμένοι όταν έφτασε η ώρα της επανάστασης. Ο τουρκικός ζυγός άρθηκε το 1912 και η σκληρή ιταλική κατοχή που ακολούθησε, έληξε το 1948 με την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα.

Το άγαλμα του Σκεύου Ζερβού (1875 – 1966) μπροστά από το κτήριο του Επαρχείου Καλύμνου. Ο Ζερβός -ίσως το σημαντικότερο τέκνο του νησιού κατά τους συντοπίτες του- υπήρξε γιατρός-ερευνητής, πρωτοπόρος στις μεταμοσχεύσεις, καθηγητής Πανεπιστημίου, μεγάλος πατριώτης, συνεργάτης του Ελευθερίου Βενιζέλου, βουλευτής και πρωταγωνιστής στους αγώνες για την ελευθερία της Δωδεκανήσου.

Πρωτεύουσα του νησιού και συγχρόνως κύριο λιμάνι του είναι η Κάλυμνος ή Πόθια, που απλωμένη στους πρόποδες και τις πλαγιές δύο λόφων, αλλά και στην μεταξύ τους κοιλάδα, υποδέχεται ντόπιους και ξένους επισκέπτες. Τα μαράσια (οι γειτονιές, παλαιότερα η λέξη δήλωνε τα βοσκοτόπια) με τα πυκνοκτισμένα σπίτια στο χρώμα του λευκού και της ώχρας και τα χρωματιστά πορτοπαράθυρα, ζωγραφίζουν χαρούμενα τους γκρίζους βράχους, που τα φιλοξενούν.

Το μαράσι του Αγίου Στεφάνου

Διώροφα ή τριώροφα παραδοσιακά, βίλες και αρχοντικά, στεγάζουν τους 12 περίπου χιλιάδες κατοίκους της πολιτείας. Στα πεδινά μέρη του οικισμού τον τόνο δίνουν οι δεντροστοιχίες που οριοθετούν τους δρόμους, με τους ασπρισμένους κορμούς των κυπαρισσιών και των πεύκων.

Στις συνοικίες της Υπαπαντής, της Ευαγγελίστριας, του Αγίου Θεολόγου και στις Πατήθριες συναντούμε τα περισσότερα παραδοσιακά σπίτια της Καλύμνου

Οι δύο φωτογραφίες μας έχουν ληφθεί από αρχοντικά της περιοχής του Αγίου Θεολόγου

Την προκυμαία κοσμούν τα αγάλματα του Μιχάλη Κόκκινου και της κόρης του Ειρήνης.

Τα κτήρια τόσο του Επαρχείου Καλύμνου -που δεσπόζει στο βάθος-, όσο και του Δημαρχείου -στην επόμενη φωτογραφία- είναι έργο των Ιταλών κατακτητών του νησιού, της περιόδου του 1930 και ανήκουν στον βενετσιάνικο αρχιτεκτονικό ρυθμό

Στολίδια για την πόλη αποτελούν επίσης τα κτήρια του Επαρχείου, του Δημαρχείου και της Βιβλιοθήκης, καθώς και οι εκκλησίες της. Αξίζει τέλος να αναφέρουμε, ότι στην Πόθια λειτουργεί η μοναδική στην Ελλάδα Κρατική Σχολή Δυτών.

Το Δημαρχείο Καλύμνου

Ο Μητροπολιτικός Ναός της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού χτίστηκε το 1861 και κοσμείται από εξαιρετικής τέχνης τέμπλο, έργο του γλύπτη Γιαννούλη Χαλεπά, αλλά και από θαυμάσιες αγιογραφίες των Καλύμνιων καλλιτεχνών Γ. Αλαχούζου και Σ. Μαγκλή. Εξίσου εντυπωσιακός είναι και ο Επισκοπικός Θρόνος του ναού.

Στο κτήριο της πρώην Βουβάλειου Τεχνικής Σχολής, δίπλα στο Δημαρχείο, στεγάζονται σήμερα το Ναυτικό και το Λαογραφικό Μουσείο Καλύμνου. Η προτομή ανήκει στον Νικόλαο Βουβάλη, ο οποίος απεβίωσε στις 19 Ιανουαρίου 1919 αφήνοντας πίσω του την φήμη ενός από τους μεγαλύτερους ευεργέτες της Δωδεκανήσου και αυτής του πιθανότατα μεγαλύτερου σπογγέμπορου του κόσμου!

Η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, μπροστά από όλα τα προαναφερθέντα εμβληματικά κτήρια του παραλιακού μετώπου της Πόθιας, συγκέντρωσε χιλιάδες κόσμου, που θέλησαν να θαυμάσουν και να χειροκροτήσουν τα νιάτα της Καλύμνου. Εδώ το Λύκειο των Ελληνίδων με τις πανέμορφες φορεσιές του. Ψηλά στο λόφο δεσπόζει και κατοπτεύει ολόκληρη την Κάλυμνο το μοναστήρι του Αγίου Σάββα του Νέου

Πανοραμική άποψη -από τον Άγιο Σάββα- της κοιλάδας που φιλοξενεί την Πόθια, η οποία πλέον έχει ενωθεί οικιστικά με την Χώρα -στο βάθος-, την παλιά πρωτεύουσα του νησιού

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον επισκέπτη παρουσιάζει και η ευρύτερη περιοχή της καλύμνικης πρωτεύουσας. Το Κάστρο της Χρυσοχεριάς, χτίστηκε από τους Ιωαννίτες Ιππότες επάνω σε αρχαία και βυζαντινά ερείπια. Αχώριστοι σύντροφοί του στο διάβα των χρόνων, η εκκλησία της Παναγίας της Χρυσοχέρας -μέσα στο Κάστρο- και οι τρεις ανεμόμυλοι, στην πλαγιά του λόφου. Το πάζλ των αξιοθεάτων της περιοχής συμπληρώνουν το σπήλαιο Κεφάλα (ΝΔ) και το σπήλαιο των Εφτά Παρθένων ή Άντρο των Νυμφών (Β-ΒΔ). Εξάλλου στα νότια του νησιού, στα Θέρμα, υπάρχουν και ιαματικές πηγές με θειούχα και ραδιούχα νερά.

Ακολουθώντας μια διαδρομή 13 περίπου χιλιομέτρων, μέσα σε ορεινό και κατάξερο τοπίο, με κατεύθυνση προς τα ΒΑ της Πόθιας, ο νους και του πιο υποψιασμένου ταξιδιώτη δεν μπορεί να συλλάβει το μέγεθος της ομορφιάς, που θα κεραυνοβολήσει κυριολεκτικά το βλέμμα του στο γύρισμα μιας από τις ατέλειωτες στροφές του δρόμου! Πρόκειται για την  καταπράσινη όαση του Βαθύ!

Το εντυπωσιακό φιόρδ του Βαθύ και το λιμανάκι της Ρίνας. Όταν το γαλαζοπράσινο των νερών παντρεύεται με το γκρίζο του βράχου, για να συναντήσουν μαζί το καταπράσινο των δέντρων τότε τα λόγια αποδεικνύονται φτωχά για οποιαδήποτε περιγραφή!

Τα σπίτια του απλωμένα αραιά στον κάμπο που τον περιβάλλει, στριμώχνονται ξαφνικά καθώς πλησιάζουν προς τη θάλασσα, για να θαυμάσουν θαρρείς κι αυτά το υπέροχο φυσικό φιόρδ, το εντυπωσιακότερο -κατά τη γνώμη μας- ελληνικό φιόρδ, μαζί με το συνωνόματό του Βαθύ της Ιθάκης! Στο μυχό του φιδογυριστού κόλπου κουρνιάζει το λιμανάκι της Ρίνας, ένας ζωντανός πίνακας, όπου συνυπάχουν οι γειτονιές της στεριάς με τις πλωτές πολιτείες της θάλασσας!

Εδώ το στόμιο του φιόρδ προς το ανοιχτό πέλαγος

Στις πλαγιές των λόφων, κοντά στο λιμάνι απλωνόταν και ο παλιός οικισμός της Ρίνας, που καταστράφηκε από πειρατές στις αρχές του 15ου αιώνα. Μάρτυρας σιωπηλός των γεγονότων στέκεται σήμερα εκεί το εκκλησάκι της Αγίας Ειρήνης, στη θέση της μεγάλης ομώνυμης εκκλησίας, από την οποία προέρχεται και το όνομα του οικισμού. Η κοιλάδα, που το σμίξιμό της με τη θάλασσα οριοθετεί ο Βαθύς, απλώνεται ως το εσωτερικό του νησιού, στα Στημένια, ονομασία που ετυμολογικά προέρχεται από τη λέξη τεμένια (τεμένη), ναοί. Πραγματικά, τα λείψανα ναού και ακρόπολης, που στέκονται στο ύψωμα Κάστελλος δικαιολογούν αυτή την εκδοχή και πιστοποιούν την κατοίκηση της περιοχής. Λίγα χιλιόμετρα βορειότερα και το καστρομονάστηρο της Παναγιάς της Κυράς Ψηλής, φορτωμένο με ένα σωρό παραδόσεις και θρύλους!

Κατάφυτη η κοιλάδα του Βαθύ από εσπεριδοειδή που παράγουν εξαιρετικής ποιότητας φρούτα

Τα αρωματικά μανταρίνια μετατρέπονται σε μαρμελάδες, γλυκά κουταλιού και άλλα ποιοτικά προϊόντα

Από την Πόθια ξεκινάει κι άλλος κεντρικός επαρχιακός δρόμος, που κατευθύνεται προς τα βορειοδυτικά για να συναντήσει τα τουριστικά θέρετρα του νησιού. Πρώτη μας στάση η Χώρα, η μεσόγεια παλιά πρωτεύουσα του νησιού, χτισμένη μέσα σε κοιλάδα για το φόβο των πειρατών. Σήμερα, αποτελεί ένα σχεδόν ενιαίο οικιστικό σύνολο με την Πόθια και μπορούμε να πούμε ανεπιφύλακτα, ότι εδώ κτυπάει η καρδιά του νησιού και διατηρούνται ολοζώντανες οι παραδόσεις του. Σε λόφο πάνω από τη Χώρα, δεσπόζει το επιβλητικό βυζαντινό κάστρο, το οποίο ολοκληρώθηκε από τους Σταυροφόρους και κατοικούνταν έως και τον 18ο αιώνα. Σήμερα εκτός από τα ερείπια, σώζονται εννέα εκκλησάκια, που σκορπισμένα στην κορυφή αγναντεύουν την πανοραμική θέα.

Το εκκλησάκι του Χριστού της Ιερουσαλήμ δίπλα στα ερείπια του αρχαίου ναού

Ερείπια και ίχνη από κτίσματα της αρχαίας πόλης εντοπίζονται στη θέση Δάμος, στα βόρεια του κεντρικού δρόμου, που οδηγεί από τη Χώρα στις Ελιές. όπου υπάρχει και μικρός οικισμός. Αγγεία και επιγραφές που βρέθηκαν εδώ χρησιμοποιήθηκαν ως οικοδομικό υλικό σε πολλές εκκλησίες, ακόμα και σε σπίτια της Πόθιας. Λίγο έξω από την πόλη ξεχωρίζει η μικρή εκκλησία του Χριστού της Ιερουσαλήμ, ίσως το σημαντικότερο παλαιοχριστιανικό μνημείο του νησιού. Χτίστηκε τον 6ο αιώνα από τον βυζαντινό αυτοκράτορα Αρκάδιο, ως ευχαριστία για τη σωτηρία του από σφοδρή θαλασσοταραχή, κατά την επιστροφή του από την Ιερουσαλήμ (εξ ου και η ονομασία της εκκλησίας). Ως οικοδομικό υλικό χρησιμοποιήθηκαν πέτρες από το ναό του Δήλιου Απόλλωνα, που προϋπήρχε στο ίδιο σημείο, τα ερείπια του οποίου συνυπάρχουν με αυτά του χριστιανικού ναού. Εξάλλου, κίονες από το ιερό του Δήλιου Απόλλωνα, χρησιμοποιήθηκαν και στην κατασκευή της παλιάς μητρόπολης Παναγίας Κεχαριτωμένης, όπου αναγγέλθηκε για πρώτη φορά η είδηση για την ένωση της Καλύμνου με την Ελλάδα. Μοναδικής τεχνοτροπίας είναι το ξυλόγλυπτο και επιχρυσωμένο τέμπλο της Παναγίας Κεχαριτωμένης (Παναγία των Τσουκχουώ), το οποίο κοσμεί μία εξίσου μοναδική εικόνα με ευανάγνωστη αφιέρωση.

Το εντυπωσιακό τετραώροφο καμπαναριό της Μονής του Αγίου Σάββα

Ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Καλύμνου, Λέρου & Αστυπαλαίας κ.κ. Παϊσιος, στην εκδήλωση για την παρουσίαση του Ελληνικού Πρωινού της Καλύμνου (θα αναφερθούμε αναλυτικά σε επόμενη ανάρτηση), που φιλοξενήθηκε στην Συνεδριακή Αίθουσα της Μονής του Αγίου Σάββα. Στο βάθος διακρίνεται η Πόπη Μαύρου, Πρόεδρος του Λυκείου των Ελληνίδων Καλύμνου

Μια ανάσα δρόμο απέχει από τη Χώρα ο Πάνορμος, με το βράχο της Πατέλας να στέκεται σαν διαιτητής ανάμεσα στις δυο πανέμορφες ακρογιαλιές της, το Καντούνι και τα Λινάρια. Τα σπίτια του οικισμού απλώνονται σε μια περιοχή πνιγμένη στο πράσινο, που ταυτίζεται με την περιοχή του αρχαίου Μέσου Δήμου, του Δάμου όπως λέγεται μέχρι σήμερα. Στην κοντινή θέση Τσουκαλαριά φαίνεται πως υπήρχαν εργαστήρια αγγειοπλαστικής, όπως μαρτυρά και το όνομα της τοποθεσίας.

Η Τέλενδος, η ομογάλακτη αδελφή της Καλύμνου, όπως φαίνεται από την παραλία των Μυρτιών. Θα ακολουθήσει ξεχωριστή παρουσίαση του νησιού, που μαζί με την Ψέριμο και άλλα μικρότερα νησάκια συναποτελούν τον Δήμο Καλύμνου

Οι Μυρτιές και το Μασούρι όπως φαίνονται από την Τέλενδο

Οι παραθεριστικοί οικισμοί Μυρτιές και Μασούρι, συμπληρώνουν το πάζλ των τουριστικών θερέτρων της δυτικής Καλύμνου. Ακουμπούν κι οι δυο νωχελικά στα απόκρημνα, επιβλητικά βράχια, που υψώνονται πίσω τους και αγναντεύουν την Τέλενδο, την δίδυμη αδελφή της Καλύμνου, που αποκόπηκε από το σώμα του νησιού κατά τους σεισμούς του 535 μ.Χ. Ο δίαυλος των 700 μέτρων καλύπτεται σε 10 μόλις λεπτά, από τα πλοιάρια που συνδέουν τακτικά τα δυο νησιά.

Καθ’ οδόν από Βαθύ προς Αργινώντα

Χιλιάδες αναρριχητές επισκέπτονται κάθε χρόνο την Κάλυμνο, παραμένοντας στο νησί κατά μέσο όρο περισσότερο από μία εβδομάδα, προκειμένου να μπορέσουν να αναρριχηθούν σε όσο το δυνατόν περισσότερες από τις πλέον των 3.000 διαδρομών, που εντοπίζονται κυρίως στο Δ-ΒΔ τμήμα του νησιού. Τα απόκρημνα ασβεστολιθικά βράχια και οι ιδανικές κλιματολογικές συνθήκες ήταν οι κύριοι λόγοι που μετέτρεψαν την Κάλυμνο σε όνειρο των απανταχού της Γης αναρριχητών, οι οποίοι σαν τεράστιες αράχνες σκαρφαλώνουν ολημερίς στα εύκολα προσβάσιμααναρριχητικά πεδία με την μοναδική θέα!

Ο παραθαλάσσιος οικισμός του Μελιτσάχα, ο όρμος Αργινώντα με τα γαλαζοπράσινα νερά και τα λιγοστά σπίτια του, καθώς και το αμφιθεατρικό χωριό Σκαλιά, είναι οι τελευταίες στάσεις πριν τον Εμπορειό, το ήσυχο παραλιακό χωριό, στο βορειδυτικό άκρο της Καλύμνου. Το λιμανάκι του, προστατευμένο από τους προαιώνιους πέτρινους φρουρούς του, την Τέλενδο και τη νησίδα Καλαβρός, υπήρξε στην αρχαιότητα αξιόλογο εμπορικό κέντρο, σήμερα όμως έχει λιγοστούς μόνο κατοίκους, κυρίως γεωργοκτηνοτρόφους και ψαράδες.

Αργινώντα, εκεί που το πράσινο βάφει με το χρώμα του τη θάλασσα!

Ο ενοριακός ναός στ’ Αργινώντα…

… και το εκεί φιλοξενούμενο παραδοσιακό ελαιοτριβείο

Πανηγυράκι από το πουθενά με πρωταγωνίστρια την φιλόμουση οικογένεια του ιερέα Μιχαήλ Κουκουβά

Ο Εμπορειός στις βορειοδυτικές εσχατιές της Καλύμνου…

…και λίγο πριν το χωριό -όνομα και πράγμα- Σκαλιά, με την πανοραμική θέα του προς Κάλυμνο και Τέλενδο

Η ήσυχη παραλιούλα του Εμπορειού με τα αρμυρίκια της. Η τοποθεσία δημιουργεί την ψευδαίσθηση λίμνης…

…μιας και τον ορίζοντα κλείνουν οι σιλουέτες της Τελένδου και του Καλαβρού

Ηλιοβασίλεμα στις Μυρτιές

Ευδοξία Τσουγκράνη, αρχαιολόγος και μοναδική πτυχιούχος ξεναγός στο νησί. Με τις ατέλειωτες γνώσεις της, αλλά κυρίως με τον ενθουσιασμό, το πάθος και την αγάπη της για την ιδιαίτερη πατρίδα της μας έκανε κι εμάς να την ερωτευθούμε κεραυνοβόλα!

Θα κλείσω την παρουσίαση της Καλύμνου με ολόθερμες ευχαριστίες προς τους ανθρώπους, που σήκωσαν το βάρος της άψογης διοργάνωσης της φιλοξενίας μας στο νησί και είναι οι (με αλφαβητική σειρά): Γιάννης Καράμαλης – Γεωπόνος, Μαρία Σαράφογλου (Myrties Boutique Apts), Φωτεινή Τηλιακού – Πρόεδρος Ενοικιαζομένων Δωματίων Καλύμνου (Panorama Holiday Apts), Καλλιόπη Τσαγκάρη – AlterNet Greece,  Νικόλαος Τσαγκάρης – Πρόεδρος Ένωσης Ξενοδόχων Καλύμνου (OASIS Hotel), Άννα Μπιλλήρη – Τσαγκάρη.

Τις επόμενες ημέρες θα ακολουθήσουν αναρτήσεις για την καλύμνικη κουζίνα (προϊόντων και εστιατορίων συμπεριλαμβανομένων), τα Μουσεία του νησιού, την σπογγαλιεία και την Τέλενδο.

https://livetotravelandtaste.com/2017/11/04/%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CF%85%CE%...