Η Ελλάδα προσπάθησε επί δεκαετίες να οριοθετήσει την υφαλοκρηπίδα της στο Λιβυκό Πέλαγος, χωρίς αποτέλεσμα. Η Τουρκία αντίθετα εκμεταλλευόμενη |πρόσωπα και πράγματα πέτυχε πολύ σύντομα εντός λίγων μηνών,  να ανατρέψει κάθε δεδομένο που υπήρχε διεθνώς ως προς τις θαλάσσιες οριοθετήσεις συνάπτοντας με την ευρισκόμενη σε εσωτερική αστάθεια και υπό συνθήκες διχοτόμησης και εμφυλίου πολέμου Λιβύη, υπογράφοντας Σύμφωνο θαλασσίων Ζωνών υπό τη μορφή Memorandum of Understanding (MoU) που εξ αντικειμένου αποτελεί διεθνή συνθήκη.

Η ευθύνη της αποτυχίας οριοθέτησης κατά αιτιολογημένη άποψη βαρύνει την ελληνική πλευρά καθώς, άσχετα με το τι ακολουθήσε πράγμα αντικειμενικά απρόβλεπτο και καινοφανές, μπορούσε να θέσει ως εκ των προτεραιοτήτων της εξωτερικής της πολιτικής την διευθέτηση του ζητήματος της υφαλοκρηπίδας και κατ επέκτασιν της ΑΟΖ σε μια περιοχή αποδεδειγμένα πλούσια σε κοιτάσματα υδρογονανθράκων και φυσικούς πόρους, σημαντική γεωπολιτικά που πάντα εμφάνιζε ενδιαφέρον για την Ελλάδα. Η οριοθέτηση σε μια τέτοια περιοχή με τεράστιο ενεργειακό και οικονομικό ενδιαφέρον αποτελούσε εξ ορισμού κατεπείγον.

Μετά τα τουρκολιβυκά memoranda, έχουν καταστεί διαμετρικά αντίθετες οι θέσεις των δυο χωρών, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι τα MoU επιβλήθηκαν σρ μία ασταθή Κυβέρνηση που ασκούσε έλεγχο μόνο στο δυτικό τμήμα της χώρας, με αντάλλαγμα στρατιωτική βοήθεια για την διάσωση και επιβίωση της.