Αντε πάλι! Εμπλεξαν οι στάνες με το Χάρβαρντ, οι αγροτικές κατασκευές με τα σπίτια, οι βουλευτές της Περιφέρειας με τους άλλους του κέντρου, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης με τον πρωθυπουργό. Η κυβέρνηση διαχειρίζεται ακόμη μια περιττή κρίση και στο τέλος θα την πληρώσει η συνήθης Ιφιγένεια όλων των κυβερνήσεων: ο υπουργός Οικονομικών. Λεφτά από τον Ενιαίο Φόρο Ακινήτων δεν θα μαζέψει το κράτος, όπως σαρκαστικά προέβλεψε με το χθεσινό του σκίτσο («Καθημερινή» 31.10.2013) ο κ. Ανδρέας Πετρουλάκης, αλλά μετά τις διαρκείς τροποποιήσεις κάθε βουλευτής θα καμαρώνει στους εκλογείς του ότι «κατόπιν ενεργειών μου...» η χώρα μένει στάσιμη.

Βεβαίως, το τουρλουμπούκι, που εξελίσσεται, είναι φυσιολογικό. Είναι άλλες οι ανάγκες και δυνατότητες των ιδιοκτητών ακινήτων στο Παλαιό Ψυχικό και άλλες του Σουφλίου, εξ ου οι διαφοροποιήσεις των βουλευτών της Περιφέρειας με τους συναδέλφους των στο κέντρο. Είναι άλλες οι αναπτυξιακές ανάγκες νομών που έχουν μεγάλη κτηνοτροφία και άλλες εκείνων που ζουν από τον τουρισμό. Αλλα τα προβλήματα της Μυκόνου κι άλλα της Λήμνου. Συνεπώς έχουν δίκιο οι κυβερνητικές πηγές όταν μιλάνε ότι ο ενιαίος φόρος ακινήτων είναι «γόρδιος δεσμός που δεν έχει εύκολη λύση». Αυτό όμως που δεν καταλαβαίνουν οι κυβερνητικοί είναι ότι οι «γόρδιοι δεσμοί» δεν λύνονται. Κόβονται. Και στην περίπτωση του Ενιαίου φόρου Ακινήτων αποκεντρώνονται.

Το πρόβλημα για μια ακόμη φορά είναι ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να θεσμοθετήσει το «οne size fits all» και στο τέλος δεν χωράει σε κανέναν. Μπορεί οι βουλευτές της Περιφέρειας να κινούνται με μικροπολιτικά κριτήρια, αλλά αυτό ουδόλως σημαίνει ότι δεν εκφράζουν πραγματικές αγωνίες των τοπικών κοινωνιών τους. Υπάρχουν νέοι άνθρωποι στην επαρχία που βρίσκουν σιγά-σιγά διέξοδο στην πρωτογενή παραγωγή και ένας φόρος αγροτεμαχίων ή γεωργικών αποθηκών μπορεί να τους γονατίσει. Γι’ αυτούς πρέπει να υπάρξει πρόνοια, αλλά αν αυτή είναι γενική σε όλη την επικράτεια θα βρεθούν βίλες της Μυκόνου να δηλώνονται σαν στάνες. Το ποιο οίκημα είναι τι, δεν μπορούν να το ξέρουν οι γραφειοκράτες της Αθήνας· μόνο αυτοί που ζουν δίπλα. Γι’ αυτό και πρέπει οι δήμοι να αποφασίζουν διαφορετικούς συντελεστές, αναλόγως του αναπτυξιακού προσανατολισμού κάθε περιοχής. Αν κάποια τοπική κοινωνία έχει προσανατολισμό στην αγροτική παραγωγή θα μειώσει τους συντελεστές αγροτεμαχίων και θα αυξήσει των κατοικιών. Ή το αντίστροφο...

Με τον κεντρικά ορισμένο Ενιαίο Φόρο γενικεύεται το μερικό των αναγκών κάποιων περιοχών, αλλά οι γενικεύσεις θα γίνουν τόσες πολλές που στο τέλος μόνο ενιαίο φόρο δεν θα έχουμε: ο νόμος μετά τις πιέσεις θα είναι ένα άθροισμα των επιμέρους. Το κράτος δεν θα μαζεύει φόρους, αλλά θα έχει και τους δήμους χρεοκοπημένους γιατί δεν θα μπορεί να τους δώσει τα λεφτά που χρειάζονται για να λειτουργήσουν.

Το γράψαμε πολλάκις και θα το επαναλάβουμε: ο φόρος ακινήτων που συλλέγει το κράτος είναι ίσος με την επιδότηση που δίνει στους Δήμους. Δεν χρειάζεται η ενδιάμεση κυβέρνηση να παίρνει με το ένα χέρι και να μοιράζει με το άλλο, για να λύνει κάθε τρεις και λίγο «γόρδιους δεσμούς». Ας δώσει τον φόρο ακινήτων στην Τ.Α. και ας βρουν οι δήμαρχοι ποια οικήματα είναι στάνες και πώς θα τα ελέγξουν και πώς θα τα φορολογήσουν.