Είναι πιο φερέγγυοι και πιο κοντά στις εκτιμήσεις τους από τους δημοσκόπους. Γιατί τελικά η μη επιστημονική -και στον αστερισμό της απάτης- αστρολογία είναι πιο έγκυρη από την επιστημονική δημοσκόπηση. Δήμος Χλωπτσιούδης

Ίσως αυτό να είναι ένα από το σημαντικότερα -στη σοβαρή τους εκδοχή- συμπεράσματα από την προχτεσινή εκλογική αναμέτρηση. Γιατί στην προεκλογική καμπάνια ξεχώρισαν με σαφήνεια οι στημένες δημοσκοπήσεις με τρία επιμέρους αξιοπρόσεκτα σημεία: (α) την ισοπαλία (β) την δημοσκοπική ενίσχυση της ΛΑΕ για να αποδυναμωθεί ως κλίμα/συναίσθημα και παράσταση νίκης ο ΣΥΡΙΖΑ (β) η στήριξη στο Λεβέντη ως παράσταση επιτυχίας κι εισόδου στη Βουλή.

Την ίδια περίοδο είδαμε να επιστρέφει (αν ποτέ υποχώρησε) η επιθετικότητα από συγκεκριμένα μιντιακά κέντρα  κατά της αριστεράς. Η κριτική έχασε το δρόμο της μπροστά στην ανάγκη υποστήριξης του πλέον διεφθαρμένου συστήματος. Τόση λάσπη και τόσα ψεύτικα ρεπορτάζ όσα είδαμε το επτάμηνο αυτό, δεν το έχει ούτε ο κίτρινος τύπος στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Ακόμα μία φορά όμως οι ψηφοφόροι έδειξαν (και διά της αποχής) πως αναγνωρίζουν το ρόλο των μίντια μέσα σε ένα σάπιο πολιτικό σύστημα που καταρρέει. Ο λαός χλεύασε επιδεικτικά όσους επένδυαν και στήριζαν ψεύτικα ρεπορτάζ και κατασκεύαζαν σκάνδαλα σε μία προσπάθεια αποδόμησης της φερεγγυότητας των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Αποκαλύφθηκε ότι τελικά οι πολίτες δε θέλουν προπαγάνδα, αλλά μία πολιτική που να σέβεται τα προβλήματά του.

Αντίθετα, ποτέ οι προηγούμενες πολιτικές (μία πολιτική στην ουσία) και όσοι τις στήριζαν (μίντια, κόμματα κλπ) δε σέβονταν τα προβλήματα κι ούτε καν τα αναγνώριζαν. Ας μη λησμονούμε την προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ αντάμα με τα τηλεοπτικά κανάλια να καταστήσουν τους ψηφοφόρους αμνήμονες. Από τη μια ήθελαν να μετατρέψουν τις εκλογές του Γενάρη σε κολυμβήθρα του Σιλωάμ όπου με την ήττα όλη η διαφθορά θα ξεπλένονταν και θα ξεχνούσαμε τις αμαρτίες του παρελθόντος.

Οι ψηφοφόροι όμως φάνηκε να μην ξεχνούν ούτε τη στάση των κομμάτων απέναντι στο δημοψήφισμα (η μόνη φορά που ρωτήθηκαν οι πολίτες για κάποιο σοβαρό θέμα πολιτικής) ούτε τη στάση του κατεστημένου καθόλη τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης που πίεζε την τότε κυβέρνηση να υποχωρήσει και να φέρει οποιαδήποτε συμφωνία ζητούσαν οι πιστωτές (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ποτάμι). Και αυτούς ακριβώς τιμώρησε.

Ο επιλεγμένος δρόμος της τιμωρίας σαν -εκλογικό αποτέλεσμα- βέβαια έχει τις δικές του δυσκολίες αποτίμησης κι ερμηνείες. Η αυξημένη αποχή, είτε αφορά ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ είτε όχι, χρήζει της δικής της ερμηνεία. Οφείλουμε να διακρίνουμε δύο προσεγγίσεις:

(α) την οικονομική δυσχέρεια και την αδυναμία μετακίνησης των ετεροδημοτών και μεταναστών, ένα θέμα που δεν άγγιξε καθόλου η υπηρεσιακή κυβέρνηση. Ίσως είναι καιρός να αναζητήσουμε αληθινές λύσεις στο πρόβλημα αυτό είτε μέσω της καθιέρωσης ηλεκτρονικής ψήφου είτε υιοθετώντας άλλες προτάσεις που προτάθηκαν κατά καιρούς. Και φυσικά πάντα μία λύση είναι η δωρεάν μετακίνηση των ψηφοφόρων από την Πολιτεία (όχι τα κόμματα) με ειδικά δωρεάν εισιτήρια.
(β) η αποχή είναι συνειδητή πολιτική πράξη, είτε συνδέεται με την αγανάκτηση είτε με μία μοιρολατρική αντίληψη. Είναι μία άποψη που στο δυτικό κόσμο εδώ και δεκαετίες κυριαρχεί. Συνδέεται με την απολίτικη σκέψη που καλλιεργούν τα μίντια και τη μεταδημοκρατία, με το λαϊκισμό και κυρίως με την αποθάρρυνση των πολιτών από τη συμμετοχή στα κοινά (κι έμμεσα στις εκλογές). Από τη δεκαετία του ’90 τα κέντρα εξουσίας στη χώρα μας ήθελαν να περιορίσουν τον πολίτη στο σπίτι του (στον καναπέ ή τον Η/Υ του) καθιστώντας τον έρμαιο της μονόπλευρης ενημέρωσης των επιχειρηματιών της ενημέρωσης. Κι ας μη λησμονούμε ότι τούτες οι εκλογές λοιδορήθηκαν όσο καμία στο παρελθόν.

Η τιμωρία ήρθε και μέσω της μερικής ανόδου της Χρυσής Αυγής, εκείνου του ερπετού που πάντα εκκολάπτονταν και τρέφονταν στα σπάργανα της ΝΔ, που κατηύθυνε πολιτικές της και υποστηρίχτηκε από τα μίντια- ιδιαίτερα τούτες τις μέρες με αφορμή το μεταναστευτικό προκειμένου να γίνεται αντιπολίτευση στο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι το φίδι που σίτισε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και του Σαμαρά και ποτέ δεν αντιμετωπίστηκε με τον -φτωχό- αντιρατσιστικό νόμο. Στο ίδιο φυσικά πλαίσιο και η είσοδος του Λεβέντη στη Βουλή, ως μία απόδειξη του αλλοπρόσαλλου πολιτικού τοπίου.

Την ίδια στιγμή όμως το ποσοστό της ΛΑΕ και του ΕΠΑΜ απέδειξαν ότι οι ψηφοφόροι θέλουν παραμονή στο ευρώ, αλλά χωρίς τις θυσίες που μονόπλευρα επέβαλαν οι προηγούμενες συμφωνίες (και στις οποίες δεν ήθελαν να δώσουν συγχωροχάρτι). Αν και είναι αναγκαίο, κατά τη γνώμη μας, να γίνει ένας διάλογος για το νόμισμα, ο λαός παρά την αντίσταση στην προπαγάνδα του συστήματος διατηρεί σταθερή στάση σε τούτο, αλλά υπό την προϋπόθεση της συνεχούς διαπραγμάτευσης.