Τον Οκτώβριο του 2013 -πολύ πριν ξεκινήσει καν η κουβέντα για τους υποψήφιους δημάρχους- είχα γράψει στο blog “Τι δήμαρχο χρειάζεται η Αθήνα”. Είχα τότε επισημάνει ότι “σούπερ ήρωες” δεν υπάρχουν και επομένως θα έπρεπε να στηριχθεί για δήμαρχος “αυτός που θα είναι καλύτερος συντονιστής για την ομάδα του” ώστε να βγάλει επιτέλους την πρωτεύουσα από τη μιζέρια στην οποία τη βύθισε η σημερινή δημοτική αρχή.

• Αναζητούσα τότε έναν υποψήφιο “δυναμικό, πολυσυλλεκτικό, πολιτικό, τεχνοκράτη, αδιάφθορο, ρομαντικό, πραγματιστή, κοινωνικό, μορφωμένο, σοβαρό, ήπιο, πετυχημένο και αποφασισμένο”. Ήμουν από τότε βέβαιος ότι κανείς από όσους είχαν ήδη δοκιμάσει την τύχη τους στο δήμο δεν κάλυπτε σε ικανοποιητικό ποσοστό τα παραπάνω, πολύ δε περισσότερο κανείς δε θα μπορούσε να περηφανεύεται για τη διοίκηση της ομάδας του και τα αποτελέσματά της σε επίπεδο διοίκησης ή αντιπολίτευσης.

Η υποψηφιότητα του Άρη Σπηλιωτόπουλου με έβγαλε από τη δύσκολη θέση. Πολιτικός με το θάρρος της γνώμης του, πολυσυλλεκτικός στις απόψεις και τους συνεργάτες του, ήπιων τόνων και με ικανότητα σύνθεσης απόψεων και πρακτικών. Στην πλέον παραγωγική ηλικία και με εμπειρία στη διοίκηση.

• Η απόφασή μου να είμαι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με την παράταξή του είναι απόφαση που πάρθηκε με κριτήρια αυτοδιοικητικά αλλά και πολιτικά. Η Αθήνα μας δεν αντέχει μια ακόμα χαμένη πενταετία, σίγουρα όχι αυτή τη στιγμή, που από πρωτεύουσα της κρίσης φιλοδοξούμε να γίνει πρωτεύουσα της ανάκαμψης. Η Αθήνα μας δεν αντέχει ιδεολογικές αγκυλώσεις και ακραίες επιλογές, δεν αντέχει δοκιμασμένες συνταγές, δεν αντέχει πειράματα.

Από σήμερα ο χρόνος ξεκινά να μετρά αντίστροφα όχι μόνο για τις εκλογές. Μετράει αντίστροφα για μια νέα αρχή στην Αθήνα μας, αλλά κυρίως για έναν έντιμο, ουσιαστικό και επιτυχημένο απολογισμό σε 5 χρόνια που θα βρει την πόλη μας λίγο (ίσως και περισσότερο) καλύτερη.