Ω, Παναγιώτη φίλε μου, πες μου, γιατί να φύγειςκαι το στρατί της λησμονιάς να πάρεις μοναχός σου;Μέσ’ στην καρδιά καλοκαιριού την Ρόδο μας ν’ αφήσεις,που λύπη μας εγέμισε και πίκραν ο χαμός σου ;!
- Ανέλπιστο, αδύνατο κι απρόσμενο το νέο
Τους πάντες συνετάραξε , που ήξεραν εσένα…Είν’ αλμυρό το δάκρυ μας , που ξεκινά πηγαίο,π ‘ αλήθεια , ασυγκίνητο δεν άφησε κανένα !